Kiedy w drugiej połowie XIX wieku Giovanni Luigi Bugatti jako spełniony zawodowo i prywatnie dekorator wnętrz przechodził na emeryturę, nawet nie spodziewał się, że właśnie zainicjował wielopokoleniową dynastię designerów, o dzieła których zabiegać będą najzamożniejsi kolekcjonerzy dóbr luksusowych na świecie.

Drugie pokolenie włoskiej rodziny Bugatti kontynuowało biznesowe tradycje rodzinne. Urodzony w 1856r. Carlo Bugatti już od najmłodszych lat zdobywał wiedzę i doświadczenie w takich dziedzinach jak architektura, projektowanie wnętrz, projektowanie przestrzenne, jubilerstwo, meblarstwo czy sztuki piękne. Nie interesowały go tylko dekoracje wnętrz, chcąc rozszerzyć portfolio biznesowe rodziny projektował też m.in. meble i biżuterię. Jego projekty cenione są za ich innowacyjność i świetny design. Twórczość Carlo Bugattiego można podziwiać w muzeach i w galeriach sztuki na całym świecie jak i w wielu prywatnych kolekcjach.

Carlo miał dwóch synów, kształcącego się w kierunku rzeźbiarstwa, Rembrandta oraz najsłynniejszego z całego rodu, późniejszego założyciela marki samochodów Bugatti, Ettore.

Rembrandt interesował się rzeźbą i był dobrze zapowiadającym się artystą, którego rzeźby były przychylnie odbierane przez ówczesnych krytyków. Rembrandt jednak wpadł w ciężką depresję z powodu długów zaciągniętych na poczet rozwoju własnego biznesu. Dzieła, projekty i usługi, świadczone przez Rembrandta nie trafiły na dobrą koniunkturę gospodarczą w Europie. Kultura i sztuka zeszły w tym czasie na dalszy plan, a główna atencja Europejczyków skierowana była ku działaniom na froncie I Wojny Światowej. Zrozpaczony Rembrandt zdecydował się popełnić samobójstwo. Ta olbrzymia tragedia rodzinna zdecydowanie bardziej zbliżyła do siebie Carlo oraz jego syna Ettore.

Urodzony w 1881 w Mediolanie Ettore, kontynuował rodzinne tradycje i również zdobył wiedzę i doświadczenie z zakresu sztuk pięknych. Jednak w życiu interesowały go tylko samochody. Pasja Ettore oraz wsparcie finansowo-merytoryczne ojca doprowadziły do powstania jego legendy. Do dziś jest on uważany za twórcę najszybszych samochodów wyścigowych z początków rozwoju motoryzacji. Jego obsesja na punkcie samochodów oraz designerska dusza zaowocowała stworzeniem również wielu ikon motoryzacji na rynku samochodów luksusowych.

Rodzinna historia trzeciego pokolenia

Ettore Bugatti zakochany w samochodach postanowił dalej rozwijać się w tym obszarze i zaczął je projektować. Jeszcze jako nastolatek rozpoczął praktykę u producenta rowerów, gdzie w wolnym czasie konstruował trójkołowy rower napędzany silnikiem. Następnie przez kolejną dekadę szlifował swoje umiejętności pracując na rzecz różnych producentów pojazdów. Jako pracownik najemny młody Włoch mógł realizować różne, innowacyjne projekty. W 1901 roku otrzymał prestiżową nagrodę za designerski projekt samochodu na wystawie w Mediolanie. Wtedy po raz pierwszy jego nazwisko zostało ogłoszone szerszej publiczności. W swoich pracach nawiązywał do twórczości swego ojca, co widoczne jest w designie stworzonych przez niego pojazdów. Zebrane kontakty, doświadczenie i środki finansowe doprowadziły do założenia własnej fabryki. W 1909 roku we francuskiej Alzacji, w miejscowości Molsheim powstała fabryka Automobiles Ettore Bugatti. Jej pierwszym, produkowanym na masową skalę, pojazdem był Bugatti typ 13.

Największy czas świetności firmy przypada na okres lat dwudziestych i trzydziestych ubiegłego wieku. Samochody wyprodukowane przez Bugattiego wiodły prym na najbardziej prestiżowych wyścigach w Europie. Jego samochody wielokrotnie wygrywały między innymi w słynnych: Le Mans, Monako oraz Brescii, a marka Bugatti zdominowała sporty samochodowe na całym świecie. Kierowcy prowadzący samochody Bugatti wygrywali po kilkaset wyścigów rocznie. Sława Ettore i jego aut przywiodła alzackiej fabryce klientów z całego globu – eksportowała auta m.in. na rynek amerykański. Cena nie grała pierwszorzędnej roli. Bugatti tworzyło luksusowe i ekstremalnie szybkie jak na tamte czasy pojazdy.

Sukcesyjne wyzwanie

Do roli sukcesora zaczęto przygotowywać Jean’a Bugatti – najstarszego syna założyciela. Przygotowany w myśl zasady 4W, Jean zdobył niezbędną WIEDZĘ branżową i projektancką, następnie przejął WŁADZĘ, z sukcesem tworząc własne, przepiękne i szybkie samochody, by wreszcie otrzymać też WŁASNOŚĆ – przez jakiś czas prowadząc firmę samodzielnie. Wszystko odbyło się w oparciu o WARTOŚCI rodzinne Bugatti.

W 1939 r. Jean, spadkobierca rodzinnej firmy zginął w wypadku podczas jazdy testowej, mając niewiele ponad 30 lat. Chwilę po tym zdarzeniu wybuchła II Wojna Światowa. W tym czasie Ettore przeżył również śmierć swojej żony. Nowe realia powojennej Europy nie były już tak przychylne dla firmy. Przedsiębiorstwem próbował zarządzać drugi syn założyciela – Roland, jednak bez większych sukcesów. W kolejnych latach marka sprzedawana była z rąk do rąk. Nowi właściciele pomimo starań nie potrafili odzyskać dawnej świetności.

Nowy rozdział

Przedsiębiorstwo powróciło na mapy świata w 1998 r. kiedy zostało kupione przez inną rodzinną firmę – Volkswagen. Niemiecki koncern postanowił stworzyć najszybszy i najbardziej luksusowy samochód świata, i tak pod marką Bugatti powstał Veyron. Pomimo, iż Volkswagen tracił na sprzedaży 1 modelu Veyrona aż 4 miliony euro, to i tak warto było utrzymywać we własnym portfolio tę prestiżową markę. Produkcja sięgała 1 modelu na tydzień, a jego cena detaliczna wynosiła co najmniej kilkanaście milionów złotych.

Rok 2017 to dla Bugatti kolejny krok w kierunku nowoczesności. W marcu firma dostarczyła pierwszy egzemplarz, najnowszego modelu tej marki jakim jest Bugatti Chiron. Super samochód produkowany jest w niezwykle nowoczesnej fabryce we Francji.

Bugatti to przykład sukcesu firmy rodzinnej i rodziny, która za nim stoi, gdzie za jej rządów wyprodukowano około 8000 samochodów. Kto wie jak potoczyłyby się losy firmy, gdyby nie tragiczny wypadek sukcesora oraz działania związane z II wojną światową. Ciekawe, ilu podobnych do Bugatti wizjonerów straciła polska gospodarka, ile marzeń o długowiecznej firmie rodzinnej zostało zaprzepaszczonych przez wojny czy nacjonalizację prywatnego biznesu.